Ayağım kırık olmasa kesin cenazesine giderdim bir demet gül bırakırdım ebedi ikametgâhına!

Korodayken solo olarak sahnede söylediğimiz Aleni Aleni şarkısını mırıldanırdım. Cenaze töreni ve sonrasında hayranlarının yaptığı gibi. Ruhu şad olsun. Yeri doldurulamıyacak bir aşk adamını, bir mücadele insanını, tutkunun doruğuna çıkan bir ismi kaybettik tüm Türkiye olarak.

Tipik Karadenizliydi, komik, espritüel bir o kadar nüktedan bir o kadar keskin zekâlı. Programlarında hep iz bırakırdı izleyene.

Güler yüzlüydü, sahnesindekiler de öyle seyirci de. Orkestra arkadaşları hepsi şen şakraktı. Sahnede öyle herkesi sesiyle mest ederken gitti. Sadece yere yığılıp kaldığında ağlattı ve sonrasında elbette.

Ne diyelim Karadeniz'in hırçın evladı sonsuzlukta yaşa...